Rozdział 8 ,,Plany i nadzieje"

                 Lucas lekko mną potrząsnął. Leniwie otworzyłam powieki, ale zaraz od razu się ożywiłam. Złapałam trójząb leżący obok naszego ,,legowiska". W kącie jaskini pobłyskuje nożyk Noela i fala wczorajszych wspomnień uderza we mnie z całą swoją siłą. Muszę wziąć do płuc cały haust powietrza. Ból w klatce piersiowej był nie do zniesienia, jednak starałam się go stłumić.
Jesteśmy na Głodowych Igrzyskach. Tutaj nie ma miejsca na płacz, miłość i współczucie.
– Ranek. Czas wstawać. – powiedział sojusznik. Do kolana ma już przywiązany miecz, a jego palce są zaciśnięte na jego rękojeści. Zawsze gotowy do ataku.
– Tak.. – uśmiechnęłam się blado, otrzepując trawę z kolan i ud. Z góry skapuje woda. Przez dziury w kamiennych ścianach wpadają nieśmiało promienie słoneczne. Uznałam to za dobry znak. Jesteśmy na arenie już bitą dobę. Wyszliśmy z jamy i wzdrygnęłam się lekko. Mimo ładnej pogody było zimno, a przecież mamy na sobie grubą warstwę ubrań. Przypomniały mi się pewne Igrzyska, gdzie był okropny mróz i zero drewna. Trybuci wyginęli wtedy z zimna. Miałam może 8 lat jak to oglądałam. Siedziałam na kolanach mamy, tata był jeszcze na łowach. W najokropniejszych momentach rodzicielka zasłaniała mi ręką oczy, a kiedy śniły mi się potem koszmary, trzymała mnie przez całą noc w ramionach i śpiewała kołysanki. Zginęła na Ćwierćwieczu Poskromienia. Pamiętam, że miała sojusz z Haymitchem Abernathym. Oglądałam to. Mama mogła wrócić do domu, ale po rozwiązaniu umowy zabił ją jakiś zawodowiec. Przez tego chłopaka z Dwunastki. Gdyby nie odszedł, wygrałaby i nie musiałabym teraz być tutaj. Jeżeli jakimś cudem przeżyję, to ją pomszczę – zadecydowałam.
– Pokażesz mi to, co wczoraj widziałaś? – zapytał wreszcie cichym głosem Luc. Skinęłam głową i delikatnie złapałam go za łokieć. Przez kilkanaście minut błądziliśmy po lesie, ale w końcu zobaczyłam znajome przerzedzenie krzaków i szum wody. Odgarnęłam gałązki i oto staliśmy oboje na tej samej górce. Zjechaliśmy na sam dół, do zrujnowanego miasta. Niedaleko jeszcze leżało ścierwo wilka, a śnieg wokół niego przybrał mocno czerwoną barwę. Brązowooki czubkiem buta przewrócił psa na bok. Nic. Nawet draśnięcia. Więc skąd ta krew?
              – Wiesz co? – powiedział, przyklękając przy ścierwie. – To nie jest normalne. Ale teraz nie o tym. W lesie jest mało zwierzyny, więc może.. zrobimy mały napad na spiżarnię zawodowców. Co ty na to?
– Zwariowałeś? Jak nas zauważą, będziemy trupami!
– Chyba zapomniałaś, z jakiego jesteś dystryktu. Z Czwórki pochodzą zawodowcy! I to, że Noel oraz ty jesteście wyjątkami, nie oznacza, że oni o tym wiedzą..
– A ty jesteś z Siódemki, więc może pomyślisz o jakimś drewnie, zanim przystąpimy do opracowywania planu? – warknęłam. Lucas przewrócił oczami.
– Masz szczęście, że ukryłem topór w jaskini.
          Gdy już trochę się ociepliliśmy, zaczęliśmy omawiać plan. Dosyć niechętnie zgodziłam się na niego. Miałam jutro dostać się do obozu zawodowców. Luc miał mnie obserwować z ukrycia. Musiałam do nich dołączyć, a potem poznać ich zamiary, zabrać gdzieś. W tym czasie sojusznik zabierze ze spiżarni zapasy, po czym pomoże mi uciec.
– Czasami myślę, że po prostu zwariowałeś, wiesz? – zaśmiałam się. W moim sercu narodziła się nadzieja. Może nie wszystko stracone..

***

Taadaam. Ósemka jako zadośćuczynienie za 11 dni przerwy. :) Nie bardzo wiem, jak mi wyszedł ten rozdział. Ja myślę, że w miarę, chociaż nie dzieje się nic specjalnego. Opinię jednak zostawiam wam.