Rozdział 7 ,,Śmierć''

                                Zaczerpnęłam powietrza do płuc i powoli zjechałam na dół na nogach. Śnieg skrzypiał przy każdym moim kroku, jednak starannie zacierałam swoje ślady. Chodziłam pomiędzy brudno-szarymi, niskimi budyneczkami obrośniętymi z każdej strony mchem i pleśnią. Oddech był teraz dobrze widoczną parą wypuszczaną z ust. Odwróciłam się i zobaczyłam zamieć, nadnaturalnie szybko przelatującą nad labiryntem i podążającą dokładnie w stronę miasta. Zamarłam na chwilę, ale zaraz potem zauważyłam, że tam, gdzie ziemi dotyka zadymka z białego puchu tworzą się białe wilki. Serce na ten widok zaczęło się wiercić, jak ptak zamknięty w klatce. Wpadłam do pierwszego lepszego otwartego budynku. Zaryglowałam drzwi i rozejrzałam się. Było to całkowicie puste, pogrążone w mroku, kwadratowe pomieszczenie. Miało może trzy, dwa metry kwadratowe, ale nie przeszkadzało mi to. Słyszałam wycie wilków za drzwiami i zacisnęłam mocniej palce na trójzębie, aż pobielały mi knycie. Powietrze w środku było przesycone wilgocią.  Przez szparę w obluzowanych deskach dachu wpadało trochę świeżego tlenu, co niewątpliwie przynosiło mi ulgę. Muszę zaczekać aż zamieć przejdzie. Wtedy prawdopodobnie wilki znikną.
                                   Znikąd rozbrzmiał hymn Kapitolu. Odważyłam się zerknąć przez okno i na chwilę nawet przestałam oddychać, a serce mi zamarło.
Wśród zdjęć nieznanych mi trybutów zobaczyłam Noela.
Musiałam nie słyszeć wystrzału z armaty. Kto go zabił? – przeszło mi przez myśl. Niby nie łączyła mnie z nim jakaś niezwykła więź, ale chciałam ochronić tego dwunastolatka. Przypomniałam sobie słowa, które wypowiedziałam do niego w pociągu.

Śmierć jest dobra. Wtedy nie masz żadnych zmartwień, nie boisz się o jutro i nie żyjesz ulotną nadzieją, którą trudno zyskać, a łatwo utracić. 

Zamknęłam oczy i odchyliłam głowę do tyłu i wtedy nawiedza mnie okropna myśl. Nie, Lucas nie byłby w stanie zabić dzieciaka, nawet na Igrzyskach. Nie byłby do tego zdolny. Na chwilę nawet zapominam o wszystkim. O wilkach, o nieodkrytych zakątkach areny, trybutach, czyhających tylko na to, żeby mnie zabić tu i teraz. Bez namysłu pchnęłam drzwi. Muszę się dowiedzieć.
                                     Biegłam, nie zwracając na panującą tu zamieć i wyjących psach. Gdy wreszcie znajduję się w labiryncie zieleni, dostrzegłam, że one wcale nie zwracają uwagi na mnie. Są zaciekawione widokiem o wiele wyżej. Właśnie jeden z nich dotknął łapami podnóża góry. Natychmiast odrzuciło go na może czternaście metrów. Przez chwilę jeszcze nieporadnie machał ogonem, a potem zamarł w bezruchu i opadł bez życia na śnieg. Wokół niego utworzyła się kałuża krwi.
Nie rozumiem. Co się stało? Przecież pole siłowe otaczające arenę nie powoduje ran. Po prostu, od razu umierasz, jeżeli ktoś szybko nie przeprowadzi reanimacji. Bez krwi. Przerażona oddaliłam się od zrujnowanego miasta. Kilka minut gubiłam się w ciemności, jednak w końcu znalazłam Lucasa.
– Gdzie byłaś tak długo? – zapytał, odbierając mi z ręki butelkę wody. Wrzucił do niej jodynę.
– Znalazłam drugą stronę areny. Nikt jej chyba jeszcze nie odkrył. Tam jest zniszczone miasto, a po zamieci śnieżne wilki. I tam, w okolicach gór, jest coś dziwnego.. – szepnęłam bardzo cicho. 
– Noel nie żyje, ale to chyba już wiesz, prawda? – odpowiedział po chwili niezręcznej ciszy. Skinęłam głową.
– Jak to się stało?
– Uciekł z jaskini i złapał go zawodowiec. W chwilę później był martwy. – wyjaśnił.
– Skąd to wiesz?
– Wracałem z polowania i.. widziałem go. – odpowiedział. – Chodź do środka. Trzeba coś zjeść.

***

Tak.. nie jest najlepszy.. i dodany całe wieki po poprzednim, ale mam teraz nawał nauki. Jednak teraz wolne i myślę, że już nie będzie takich dużych przerw pomiędzy rozdziałami.

Wow! Dziękuję za 6 obserwujących!