Rozdział 12 ,,Cel uświęca środki" cz. 1

          Na wszelki wypadek zacisnęłam palce na rękojeści noża. Wyszliśmy z labiryntu. Przymknęłam oczy. Chwila prawdy.
Otworzyłam powieki i zobaczyłam Lucasa, patrzącego na nas w osłupieniu. Zawodowcy zamarli w bezruchu, a powietrze nagle wydało mi się ciężkie. Chwilę potem chłopak już biegł, a trójka trybutów rzuciła się w pościg. Ja nadal tam stałam, ale ocknęłam się w chwili, gdy Paul przyłożył Lucasowi miecz do serca.
           – Nie! – ryknęłam i powaliłam blondyna na ziemię. Lucas, korzystając z chwili wytchnienia, wypełzł spod cielska zawodowca, dysząc ciężko. Poczułam kobiece palce na moim gardle, zaciskające się na nim z każdą sekundą coraz mocniej. Wzięłam zamach i uderzyłam Lily łokciem w brzuch. Uścisk zelżał. Trzeci zawodowiec – Louis o miodowych, dużych oczach i rudej czuprynie z piegowatą twarzą – popchnął mnie, tym samym uwalniając Paula. Lucas widząc, w jak tragicznej jestem sytuacji pociągnął za ramię rudowłosego, wykręcając je do tyłu. Z ust atakowanego wydobył się okrzyk bólu. Za chwilę leżał na ziemi martwy, a armata wystrzeliła. Zobaczyłam strzałę, tkwiącą w piersi trupa. Czarnowłosa przycisnęła mnie do ziemi i zdążyła musnąć moje gardło ostrzem noża, jednak ja zacisnęłam pięści na jej ramionach i z całej siły odepchnęłam ją od siebie. Uderzyła głową w pień drzewa, a ja obserwowałam, jak mała strużka krwi płynie po jej skroni, kierując się w dół. Zerknęłam okiem na Luca. Bił pięścią Paula, oboje już nieźle zakrwawieni. Korzystając z kilku sekund mojej nieuwagi, Lily schyliła się i dźgnęła moją łydkę nożem. Krzyknęłam i zachwiałam się, jednak starałam się ignorować dokuczliwy ból. Pochwyciłam trójząb i..
Trysnęła na mnie krew. Zabiłam ją. Przebiłam bronią na wylot. Dziewczyna, z wyrazem zaskoczenia na twarzy, upadła na ziemię. Usłyszałam huk za moimi plecami i odwróciłam głowę. Lucas usiadł na Paulu okrakiem, ale zawodowiec był chyba martwy. Mój sojusznik otarł krew z twarzy, a za chwilę usłyszałam wystrzały armat, jedna po drugiej.
             Widząc, że jesteśmy bezpieczni, usiadłam na śniegu z sykiem. Chłopak podniósł się i przyklęknął obok mnie.
              – Jesteś ranna? – zapytał z troską w głosie. Opuszkami palców dotknęłam zakrwawionego materiału moich spodni i jęknęłam. Pokiwałam delikatnie głową i zaczęłam podwijać nogawkę. Moja rana, mimo, że wydawałoby się, iż płytka, była głęboka na co najmniej 2 centymetry. Dość obficie krwawiła, zabarwiając śnieg na czerwono. Lucas syknął i pokręcił głową.
              – Idę do Rogu po lekarstwa czy jakiekolwiek bandaże, a ty na razie trzymaj śnieg przy ranie, dobra? – kiedy przytaknęłam, wstał i pobiegł do środka konstrukcji. Zgarnęłam w dłonie dużą ilość białego puchu i dotknęłam nim skaleczenia. Westchnęłam z ulgą, bo ból ustąpił miejsca zimnu, dość przyjemnemu. Kilka minut później Lucas wrócił z rolką bandażu w ręce i jakąś malutką fiolką.
               – Naucz się, że gdy czegoś chcesz, to nigdy tego nie ma – a gdy już nie chcesz, zawsze jest. – mruknął, zapewne do siebie i zaczął powoli rozwijać mój "ratunek". Rozłożył kawałek bandażu na swoich kolanach i odkręcił lekarstwo. W środku fiolki była jakaś matowa, kremowa maź. Do korka dołączony był zakraplacz. Chłopak w skupieniu nakładał zawartość buteleczki na bandaż. Po chwili zawiązał to wokół mojej rany. Szczypało, ale nie obchodziło mnie teraz to. Ważne, że już nie czułam tego bólu.
               – Możesz chodzić? – wymamrotał, chowając leki w wewnętrznej kieszeni kurtki. Powoli podniosłam się, ale minęło kilka sekund, zanim złapałam równowagę.
               – Tak sądzę. – odparłam, schylając się, by opuścić nogawkę.
               – Dobra. – rzekł i zamyślił się.
               – Jesteś cały? – zapytałam. – Dobrze radziłeś sobie w walce.
               – Tak, mam tylko kilka draśnięć. – odpowiedział Lucas – Ty też, jak na pierwszy raz.. No cóż.. Zabiliśmy resztkę zawodowców, jesteśmy bohaterami, nie? – zaśmiał się.
               – Dobra. Czas zabrać to, po co tu przyszliśmy. – szepnęłam i ruszyłam pewnym krokiem w stronę Rogu, nie zważając na ukłucia bólu w łydce. Wyciągnęłam ze środka jakiś niewielki worek i wrzuciłam do niego jedzenie, a Luc zajął się pakowaniem broni. Między nami panowała cisza, przerywana tylko naszymi oddechami. Starannie zawiązałam wór i przerzuciłam sobie przez ramię. Po kilku minutach wróciliśmy do lasu i ukryliśmy się w naszej jaskini.
                – Brakowało mi ciebie. – wyznałam, uśmiechając się do Lucasa. On odwzajemnił gest i złapał mnie za rękę.
                – Chodź. Skoro już teraz mamy uzupełniony arsenał, jak i zapasy, mądrze byłoby dowiedzieć się, co się dzieje z areną. – chłopak wyprowadził mnie z jaskini i zaczął ciągnąć w stronę "wilczej części", jak ją kiedyś nazwałam.

Autorka: Muszę skończyć projekt na chemię, więc 12 podzieliłam na 2 części. Nie gniewacie się? :3